Μαρία - Ανίσχυρος Άγγελος

        16

 Ξυπνώντας το επόμενο πρωί η Αγγέλα  από το φως του ήλιου που έπεφτε πάνω στα δυο της κουρασμένα μάτια και διαπέρναγε τις χαραμάδες του πατζουριού αλλά και τις ακατάπαυστες και ακούραστες φωνές των παιδιών που από νωρίς εκείνη την μέρα είχαν αρχίσει την πορεία κατευθυνόμενοι προς την εκκλησία για την τέλεση του μυστηρίου για τον χαμό του παιδιού με το κόκκινο μπουφάν. Κουνώντας επίμονα τα φτερά μου προσπάθησα να απομακρύνω αυτές τις φωνές πριν φτάσουν στα αυτιά της. Αλλά εσείς οι άνθρωποι και το πείσμα σας...τόσο επίμονο...τόσο........Εμείς οι άγγελοι δεν έχουμε δικά μας αισθήματα ,αποκτούμε όταν προσπαθούμε να σας ελαφρύνουμε από την ψυχική σας φόρτιση. Τότε ντύθηκε στα βιαστικά και αρπάζοντας το γράμμα που της είχε αφήσει εκεί , δίπλα της ο Μήτσος έφυγε στα γρήγορα. Εγώ πάντα δίπλα της ,πάντα κοντά της αλλά και πάντα ανίσχυρος  ακολουθούσα την σκιά της. Ξάφνου ένα χαμόγελο ,ένα αθώο βλέμμα που όμως υπόσχονταν πολλά. Ήταν του Τάσου που πλησίαζε την Αγγέλα και τότε μια αγκαλιά και ένα φιλί στα πεταχτά. Εγώ κοντά της να την προστατεύσω από κάθε τι ανεπιθύμητο και ενοχλητικό. Έπειτα από λίγο μια γλυκιά χροιά που διέσχισε την ακοή μου. Τα λόγια του ήταν. Τα λόγια γεμάτα στοργή και γαλήνη.

  Δεν χιάζεται να φοβηθείς κανέναν ,στο κάτω κάτω εσύ δεν έκανες τίποτα και αν ήταν στο χέρι του καθενός μας να καθορίζει το τέλος του αυτό δεν θα ερχόταν ποτέ. Και όντως έτσι είναι τα πράγματα, γιατί αυτό μπορεί να το επιτύχει μόνο Εκείνος.

      ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ

         ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙ ΠΑΛΙ ΠΙΣΩ...

Τότε δεν είμαι μόνο εγώ ο ανίσχυρος αλλά οι πάντες. Δεν  μπόρεσε να κρατήσει τα δάκρυά της ακούγοντας αυτά τα λόγια αλλά και όσα ακολουθούσαν και μετά από αυτά.

  Αν ο λόγος που κλαις τώρα είναι ο φόβος τότε άδικα βλέπω αυτό το πρόσωπο που τόσο αγαπώ να χαραμίζεται για λάθη άλλων.

  Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω είναι φόβος αλλά δεν ξέρω και τι άλλο παίζει να είναι. Μα για στάσου. Είπες πώς μ αγαπάς;

Όντως το είπε, και κάτι ή μάλλον κάποιος (ναι Εκείνος ο Κάποιος) μου το λέει. Πόσο κάλο της έκανε που άκουσε αυτή τη λέξη από κάποιον που νιώθει και εκείνη το ίδιο για αυτόν. Ακόμα και ας μην έχει σιγουρευτεί για αυτό ακόμη το ξέρω εγώ που γνωρίζω το αύριο και το μετά. Κι όμως αυτή η ευχάριστη νότα σε όλο αυτό το εγκώμιο τελειώνει απότομα. Διακόπτετε από τις φωνές των παιδιών που πλέον έχουν προφτάσει. Μπερδεύονται με το πλήθος χωρίς όμως να χάνει ο ένας τον άλλον, διότι κρατούν σφιχτά τα χέρια τους ενωμένα. Δύσκολο να χωριστούν έτσι. Και ξανά όλες αυτές οι φωνές σταματούν ξαφνικά. Έφτασαν πλέον στο σημείο εκείνο όπου οι φωνές θα αντικατασταθούν με λυγμούς και κλάματα. Ο Τάσος την κρατά κρυμμένη στην αγκαλιά του καθώς η Αγγέλα δεν έχει αλλά δάκρυα για να κλάψει...τα τελευταία έπεσαν στο σ αγαπώ του Τάσου. Η ώρα περνά και η κηδεία παίρνει τέλος μόνο που ο Μίλτος σχεδιάζει και κάτι ακόμα. Η αστυνομία δεν κατέκλεισε τους δρόμους σήμερα ακολουθώντας την πορεία των νέων. Κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί. Παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού η Αγγέλα θυμήθηκε το γράμμα του νονού της. Ψαχούλεψε τις τσέπες της μα δεν βρήκε τίποτα παραπάνω από ένα χαρτομάντιλο με τα δάκρυα που της είχε σκουπίσει ο Τάσος. Δεν έδωσε και πολύ σημασία αφού πλέον ήταν χαμένο.

                           17

            ΤΡΕΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΜΕΤΑ

Μέρα με την μέρα τα παιδιά ελάττωναν τον πόνο της απώλειας. Η απόφαση του δικαστηρίου βγήκε και έθεσε τον πατέρα της Αγγέλας αθώο καθώς μάρτυρες κατέθεσαν την αισχρή συμπεριφορά του αγοριού απέναντι σε ένα όργανο της τάξεως με τίμημα την απώλεια της δουλειάς του καθώς κρίθηκε ακατάλληλος για αυτή.Η Αγγέλα είχε ότι καλύτερο μπορούσε να έχει. Είχε τον Τάσο...Κάτι όμως υπάρχει που δεν μπορώ να καταλάβω κάτι που με κάνει να χάνω την αίσθηση του όλα θα πάνε καλά από εδώ και πέρα. Ο Μίλτος είναι...αυτός είναι...είναι αυτός που δεν τερμάτισε την πορεία και μετά την κηδεία. Μα τι δύναμη έχει; τι μπορεί να κάνει ένα παιδί;

  Γεια σου αγαπούλα μου.

Ο Τάσος είναι.

  Έτοιμη; Πάμε;

Πήρε την Αγγέλα και πηγαίνουν βόλτα και εγώ από πίσω τους...Τα γέλια τους λήγουν απότομα. Και τώρα ένας ήχος που διαπερνά την καρδιά και ένα ξέσπασμα δακρύων να ακολουθεί. Ο φόβος μου βγήκε αληθινός. Ο Μίλτος ΣΚΟΤΩΣΕ με μια ΣΦΑΙΡΑ στην καρδία την Αγγέλα που το άψυχο κορμί της βρίσκεται στα χέρια που την στήριζαν τον τελευταίο καιρό. Εγώ ΑΝΙΣΧΥΡΟΣ να κάθομαι να παρακολουθώ.

Την βλέπω να με κοιτά. Τώρα μπορεί να με δει και εγώ την παρακολουθώ που πλησιάζει το παιδί με το κόκκινο μπουφάν εκείνο που είδε για πρώτη και τελευταία φορά στον ηλεκτρικό. Προσπαθεί να καλύψει το κενό που υπήρχε  από την στιγμή που τον είδε έως εκείνη που της μίλησε...μπορώ να συμμετέχω και εγώ τώρα στην κουβέντα και να γίνω αντιληπτός λήγοντας τον ρόλο του προστάτη για την Αγγέλα. Στην παρέα δεν άργησε να προστεθεί και ο Τάσος καθώς μετά την παραλίγο θανατηφόρα επίθεση προς τον Μίλτο πέθανε από κατάθλιψη για τον χαμό της Αγγέλας.

         ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ

         ΜΑΣ ΕΝΝΟΝΕΙ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.

Και αυτό το λέω εγώ. Ένας ανίσχυρος άγγελος.....                        

                              ΤΕΛΟΣ