Αναστασία Χ. - Ανίσχυρος Άγγελος

16 ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Όλο το βράδυ η Αγγέλα δεν μπορούσε να κοιμηθεί σκεφτόταν τη έγινε την προηγούμενη μέρα. Ξημέρωσε… Η  Αγγέλα ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι στη σοφίτα…. το κρησφύγετο της… όλο το βράδυ εκεί την πέρασε. Ο ήλιος άρχισε να μπαίνει από το μοναδικό παράθυρο που υπήρχε πέφτοντας στα κατάμαυρα από το κλάμα και ξενύχτι μάτια της. Ακούγονταν το σφύριγμα του αέρα πάνω στα δέντρα.. Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι ο πατέρας της ήταν ένας «δολοφόνος» ότι μπορούσε να πάει η ψυχή του η καρδιά του να σκοτώσει ένα αθώο παιδί. Η Αγγέλα άκουγε τις φωνές από τα παιδιά που έκαναν διαδήλωση για το παιδί…. το παιδί του ηλεκτρικού….. τα συνθήματα έλεγαν: «ΝΑ ΤΙΜΩΡΙΘΟΥΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΩΝΟΙ..ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ»…. «ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΑΘΩΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ». Σηκώνεται κατευθείαν από το κρεβάτι παίρνει το μπουφάν της και το γράμμα του νονού της και φεύγει. Δεν άντεχε άλλο να ακούει όλες αυτές τις φωνές… γύριζαν και γύριζαν συνέχεια στο κεφάλι της… δεν έφευγαν…. ενιω8ε ότι πνίγεται δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.. και εγώ  φυσικά όπως πάντα από πίσω της… ΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΟΜΩΣ….. δίχως να μπορώ να την βοηθήσω όσο και αν ήθελα. Πηγαίνει στο μέρος που σκοτώθηκε το παιδί. Ήταν γεμάτο με ΚΟΚΚΙΝΑ τριαντάφυλλα και αγαπημένα αντικείμενα από ΟΛΟΝ τον κόσμο. Της ερχόταν στο μυαλό όλη η χθεσινή σκηνή ακόμη και αν δεν ήταν εκεί… τα δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπο της  σαν δυο σταγόνες βροχής. Που να φαντάζονταν ότι το παιδί με το κόκκινο μπουφάν που γνώρισε στον ηλεκτρικό  μίλησαν, άλλαξαν τηλέφωνα μετά από λίγες ημέρες θα πέσει θύμα από τη σφαίρα του ιδίου του πατερά της. Ξαφνικά βλέπει από μακριά μια όψη… πλησιάζει… είναι ο Τάσος… την αγκάλιασε, το είχε τόσο ανάγκη…  θα ήθελα να ήμουν τόσο στη θέση του…. να την αγκάλιαζα, να ήμουν εγώ αυτός που θα την συμπαραστέκονταν στις δυσκολίες. Σε  όλα. Της λέει λόγια που τα είχε σίγουρα ανάγκη, της εκμυστηρεύεται την αγάπη του για αυτήν, της δίνει κουράγιο για τη ζωή. «Δεν μπορούμε να είμαστε εμείς αυτοί που θα κρίνουμε τις αποφάσεις που θα πάρει ΕΚΕΙΝΟΣ, όποιον θέλει να πάρει κοντά του θα το κάνει αμέσως και ΑΥΤΟΣ θα κρίνει άμα θα μας χαρίσει τη ζωή» «πρέπει να ζήσουμε το παρόν και να ζήσουμε το μέλλον, να μην κοιτάμε πίσω και να ευχαριστιόμαστε την κάθε στιγμή.. την κάθε ώρα… το κάθε λεπτό… το κάθε δευτερόλεπτο……..» αυτά ήταν τα λόγια του, αλλά αυτό που όντος  της έδωσε πραγματικά το μεγαλύτερο κουράγιο ήταν πως της είπε ότι την αγαπά. Εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάτι γιατί πλέον είμαι ένας άγγελος, δεν είμαι στον κόσμο τους αλλά ούτε και μπορώ να ξαναγυρίσω. Όσο και να με πονάει αυτό, ήμουν χαρούμενος γιατί ήξερα πως έμεινε κάποιος που θα την αγαπάει ειλικρινά και θα την προσέχει από όλους. Το πρόσωπο της Αγγέλας ήταν γεμάτο με δάκρυα…. αλλά από χαρά και αλλά από λύπη. Πήγαν μαζί στην κηδεία. υπήρχε πληθώρα παιδιών που ήρθαν να θρηνήσουν και να συμπαρασταθούν στο αθώο παιδί. Κρατούσε στα χέρια της ένα άσπρο τριαντάφυλλο… χρώμα ελπίδας…. Ζωντάνιας… κανένας δεν της είπε τίποτα. Αν και φοβόταν παρά πολύ την αντίδραση των παιδιών. δεν της είπαν τίποτα. κάποιοι μόνο στο τέλος προσπάθησαν να την πουν ότι αυτήν είναι υπαίτια για τον θάνατο του παιδιού… αλλά ο Τάσος τους έβαλε στη θέση τους με δυο μόνο κουβέντες. Ακόμη και οι αστυνομικοί δεν έκαναν κάτι. Έδωσαν και αυτοί στο παρών στην κηδεία ως τρόπο συμπαράστασης και πως αυτό που έκανε ο συνάδελφος τους ήταν άδικο και πως έπρεπε να τιμωρηθεί. Περπατούσαν και ο δρόμος τους έφτασε στην πόρτα του αθώου παιδιού. Και οι δυο πήραν την απόφαση να χτυπήσουν το κουδούνι… και έτσι έγινε. Βγαίνει η μητέρα του παιδιού και όταν είδε την Αγγέλα εξοργίστηκε. Ο θυμός της δεν της είχε φύγει και λογικό αφού πήραν από κοντά της το μοναδικό παιδί της. Όμως  η Αγγέλα είχε ως πείσμα να της μιλήσει. Την παρακάλεσε και το κατάφερε ήθελε να της απαλύνει τον πόνο λέγοντας της ότι ο πατέρας της θα πρέπει να τιμωρηθεί για αυτό που έκανε και ακόμη της μίλησε για την συνάντηση της με το γιο της στον ηλεκτρικό… Μετά από λίγη ώρα έφυγε, μιλώντας μαζί με την μητέρα του παιδιού ένιωσε σαφώς πολύ πιο καλυτέρα.  Η Αγγέλα θυμήθηκε το γράμμα του νονού της κάπου το είχε βάλει στην τσέπη του μπουφάν….. Το βρήκε αλλά έτσι όπως το έβγαλε καθώς δεν το κρατούσε καλά το πηρέ ο αέρας που σιγά σιγά άρχισε να δυναμώνει , έπεσε στο δρόμο και μέσα σε κάτι νερά που υπήρχαν και ολόκληρο το γράμμα γέμισε με μελάνη. Πλέον δεν μπορούσε να κάνει κάτι….   

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17

Πέρασε σχεδόν δύο μήνες. Σιγά σιγά άρχισε να ξεχνιέται ο χαμός του παιδιού καθώς μέρα με τη μέρα άρχισαν να λιγοστεύουν τα τριαντάφυλλα στο μέρος του σκοτώθηκε το παιδί. Έγινε η δίκη. Ο αστυνομικός τελικά δικάστηκε με επτά χρόνια ποινής. ΜΟΝΟ….. Κάποιοι ισχυρίστηκαν πως αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε να γίνει. Κάποιοι άλλοι είπαν πως βρεθήκαν κάποιοι που είπαν αντίθετα πράγματα από ότι έγιναν και έτσι οι δικαστές αποφάσισαν να μην μειώσουν στο ελάχιστο την ποινή. Τα πράγματα στην οικογένεια της Αγγέλας δεν πήγαιναν τόσο καλά. Η μητέρα της χώρισε με τον πατέρας της καθώς θεώρησε πως αυτό που έκανε το να σκοτώσει ο άντρας της ένα ΠΑΙΔΙ είναι ότι πιο χειρότερο μπορεί να κάνεις κάποιος, ακόμη και είναι αστυνομικός. Ωστόσο η Αγγέλα για να μπορέσει να το ξεπεράσει πήγε και έκανε κάποιες συνεδριάσεις σε έναν ψυχολόγο αλλά ακόμη την βοήθησε και ο Τάσος. Τόσο καιρό δεν την άφησα, σε κάθε βήμα της ήμουν διπλά της. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ……… Η Αγγέλα βγήκε πήγε για καφέ με τον Τάσο αλλά εγώ πάντα κοντά της. Στο μαγαζί εμφανίστηκε ο Μίλτος που τόσο καιρό έβραζε από το θυμό του όσο έβλεπε τον Τάσο και την Αγγέλα μαζί. Κρατούσε στο χέρι του ένα μικρό μαχαίρι το είχε πάρει από τον πατέρα του που το είχε σε μια συλλογή που έκανε. Τους απείλησε, τους κατέκρινε και μετά απευθύνθηκε στην Αγγέλα πως αυτήν φταίει για όσα έγιναν….. πέρασαν κάποια λεπτά και αφού οξύνθηκαν αρκετά άρχισε ένας καβγάς.. πιάστηκαν στα χέρια ο Μίλτος και ο Τάσος.. Ο Μίλτος γύρισε το μαχαίρι προς την πλευρά του Τάσου αλλά αυτός πρόλαβε να του το πάρει και τον μαχαίρωσε. Κατευθείαν τα δυο παιδιά έφυγαν τρέχοντας,  αλλά.. τίποτε δεν πρέπει να αψηφάμε από την ζωή…. και μιας και δεν πρόσεξαν το δρόμο η Αγγέλα που ήταν πιο μπροστά την χτύπησε ένα αυτοκίνητο που ερχόταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο οδηγός όμως που ήταν στο αυτοκίνητο μόλις είχε κάνει μια κλοπή και τον κυνηγούσε η αστυνομία. Ο Τάσος έτρεξε γρήγορα στο μέρος που χτυπήθηκε η Αγγέλα και δεν σταμάτησε να της κρατάει το χέρι. Ο οδηγός χτύπησε λίγο (λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να δει ένα όραμα ο Τάσος). Κρατώντας το χέρι της Αγγέλας ο Τάσος κλείνει τα μάτια και βλέπει, την Αγγέλα να του κρατάει το χέρι και να του λέει να μην την αφήσει αλλά αυτός να μην μπορεί να την κρατήσει από την άλλη εγώ ο ανίσχυρος άγγελος να την λέω να έρθει προς το μέρος μου. Η Αγγέλα στη μέση να φεύγει από την πλευρά του Τάσου και να του λέει πως τον περιμένει σύντομα και από την άλλη τόσο χαρούμενα που με είδε…. είδε τον Άγγελο της που από τότε που πέθανε και πάντα δεν απόψε να είναι μακριά της. Ο Τάσος ανοίγει τα μάτια την ώρα που κατευθύνουν οι αστυνομικοί και βγαίνει ο οδηγός από το αυτοκίνητο. Αρπάζει τον Τάσο όπου καθόταν και κρατούσε το χέρι της Αγγέλας και απειλούσε τους αστυνομικούς να τον αφήσουν να φύγει αλλιώς θα τον σκότωνε. Έτσι και έγινε τον άφησαν…. πήγε λίγα μετρά πιο κάτω με τον Τάσο αλλά η αστυνομικοί ήταν και εκεί πυροβόλησαν τον κλέφτη. Αυτός πέφτει στο έδαφος.  Ο Τάσος προσπαθεί να τρέξει να φύγει αλλά τελικά ο κλέφτης πυροβολεί και τον χτυπάει. Μια σφαίρα ήταν αρκετή… πέφτει στα γόνατα και μετά στο έδαφος. Η τελευταία του λέξη ήταν: « Αγγέλα, ΕΡΧΟΜΑΙ»………………. και ξεψύχησε…

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΟΣ……ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΕΙ ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΡΝΕΙ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ…….ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ…………ΠΟΤΕΕΕ……………………………………………..

Η ιστορία ενός ανίσχυρου Αγγέλου……